اگر دولتی های ما انصاف حاجی واشنگتن را داشتند...

فکر و ذکرمان شد کسب آبرو. چه آبرویی ؟
مملکت رو تعطیل کنید. دارلایتام دایر کنید درست تره .
مردم نان شب ندارند، شراب از فرانسه می آید.
قحطی است، دوا نیست، مرض بیداد می کند، نفوس حق النفس می دهند.
باران رحمت از دولتی سر قبله عالم است و سیل و زلزله از معصیت مردم.
میر غضب بیشتر داریم تا سلمانی. سر بریدن از ختنه سهل تر .
ریخت مردم از آدمیزاد برگشته. سالک بر پیشانی همه مهر نکبت زده.
چشم ها خمار از تراخم است.
چهره ها تکیده از تریاک.
خلق خدا به چه روز افتادند از تدبیر ما؛ دلال، فاحشه، لوطی، لـله، قاپ باز، کف زن، رمال، معرکه گیر، گدایی که خودش شغلی است.

چه انتظاری از این دودمان با آن سرسلسله آخته ؟
حقیقتا ما تمدنی کهن داریم یا کهنه!

دیالوگی از فیلم حاجی واشنگتن

روایت سفیر ایران در آمریکا از وضع حکومت قاجار

دمدمی مزاج‌ها

این‌هایی که برای دستفروش مظلوم فومن دایه مهربان‌تر از مادر شده‌اند، احیانا همان‌هایی نیستند که به دولت فشار می‌آوردند که این متکدیان و دستفروشان را از خیابان‌ها جمع کنید...

اگر همان‌ها نیستند کثرت فضای مجازی باعث شده است تا کاربرانش دچار تناقض‌گویی خودآگاه بشوند احتمالا...

سیمای دفاع مقدس

هفته دفاع مقدس و چگونگی انعکاس آن در صدا و سیما جای بحث بسیار دارد.

فرهنگ ناب و راهگشای هشت سال جنگ تحمیلی آن قدر غنی هست که بتواند دستمایه ساخت محصولات پرشمار رسانه ای در انواع مختلف باشد. همین محصولات می‌توانند جایگزین کنداکتور بعضا تکراری و بی کیفیت فیلم‌ها و مستندهای ارائه شده در سیما باشند.

اول مهرماه بود که بعد از مدتی طولانی کنترل دست گرفتم تا با تلویزیون این یار قدیمی آشتی کنم. تغییر کانال‌ها برای مخاطب حس جنگ‌زدگی می‌آورد. هر کانالی از ملی تا کودک در حال پخش محصولات رسانه‌ای مرتبط با این ایام مبارک بود. آن‌ قدر که اگر مخاطبی مثل من بعد از دو‌سه ماه دوری قصد بازگشت به دامان صدا و سیمای جمهوری اسلامی را می‌کرد چه بسا از تصمیم خود پشیمان‌ می‌شد.

الکلام این که اگر انتظار خودمان از رسانه ملی در باب تولید محصولات جدید و به‌روز را در فرهنگ و تاریخ دفاع مقدس کنار بگذاریم، حداقل امر این است که به جای پوشش یک هفته‌ای دفاع مقدس و زده کردن مخاطب از این موضوع، در طول سال قسمتی از کنداکتور شبکه‌های مختلف سیما مختص به شهدا، تاریخ جنگ، مستند‌ها و فیلم‌های تولیدی دفاع مقدس باشد تا فضای مناسب در رسانه ملی جهت ارائه آثار جدید فراهم شود. 

آن موقع هفته گرامی داشت دفاع مقدس می‌شود جشنواره تولیدات سال گذشته........

وبلاگ، کانال، مسجد

هر چقدر آدم می‌خواهد در این تارنوشت شخصی مطلب بنویسد و به قول گفتنی اظهار نظر شخصی کند، با خودش می‌گوید مگر با وجود تلگرام دیگر کسی به وب مراجعه می‌کند. پاسخش را نمی‌دانم ولی آن چیزی که این روزها به نظر می‌رسد این است که همه‌گیر شدن نرم‌افزارهایی مثل تلگرام مراجعه به سایت‌های خبری و مرجع نیز کاهش یافته است، چه رسد به وبلاگ شخصی یک دانشجوی معارف اسلامی و علوم سیاسی. سایت‎های بزرگ و پربازدید مطالب مدنظرشان را از طریق کانال و گروه مخاطبین انتقال می‌دهند و دیگر نیازی به وبگردی نیست. و این لفظ یعنی وبگردی تبدیل شده است به چک کردن تلگرام.

از این تغییر در ذائقه اینترنتی مردم که بگذریم، در حوادث سیاسی گذشته آن چیزی که بیشتر جلب توجه می‌کند و می‌شود به عنوان یکی از آسیب‌های شبکه های اجتماعی به آن نگاه کرد، اتکای نیروهای سیاسی مختلف از جمله نیروهای مومن به این ابزار است. به طور مثال در انتخابات گذشته اکثر تبلیغات و فعالیت‌های انتخاباتی جریان موسوم به اصولگرا از طریق تلگرام صورت می‌گرفت در حالی که جریان مقابل و به اصطلاح اصلاح‌طلب از تبلیغات میدانی و مجازی اما بیشتر میدانی و فیزیکی سود برد. باید گفت که نتیجه انتخابات، تبلیغ، ارشاد مردم، گرفتن تحلیل‌های سیاسی، ارزیابی فضای سیاسی کشور و هر چیز دیگری که مربوط به تحلیل سیاسی و عمل سیاسی خرد باشد از تلگرام و شبیه این فضاها به دست نمی‌آید و نیروی مومن انقلابی اگر ادعای کار فرهنگی دارد باید برگردد به میان مردم و پایگاه‌های اصلی خود یعنی مسجد، کانون، دانشگاه و حوزه......

اندر حکایت ناپختگی.....

ناپخته‌ای می‌گفت: همه از نظر دولت برابرند و آن جایی که باید بگوید فردی برای شرکت در انتخابات صالح است یا نه هیأت‌های اجرایی هستند و ما هیأت اجرایی نداریم که یک جناح را تأیید صلاحیت کند و یک جناح دیگر را تأیید صلاحیت نکند. شورای محترم نگهبان ناظر است نه مجری. مجری انتخابات دولت است. دولت مسئول برگزاری انتخابات است و دستگاهی هم پیش‌بینی شده که نظارت کند تا خلاف قانون صورت نگیرد. شورای نگهبان چشم است و چشم نمی‌تواند کار دست را بکند، نظارت و اجرا نباید مخلوط شوند باید به قانون اساسی کاملاً توجه کرده و عمل کنیم.

پیری این‌گونه جوابش را داد: شهری بود که مردمش اصلاً فیل ندیده بودند، از هند فیلی آوردند و به خانه تاریکی بردند و مردم را به تماشای آن دعوت کردند. مردم در تاریکی نمی توانستند فیل را با چشم ببینید. ناچار بودند با دست آن را لمس کنند. کسی که دستش به خرطوم فیل رسید. گفت: فیل مانند یک ناودان بزرگ است.

دیگری که گوش فیل را با دست گرفت گفت: فیل مثل بادبزن است. یکی بر پای فیل دست کشید و گفت: فیل مثل ستون است و شخصی دیگر پشت فیل را با دست لمس کرد و فکر کرد که فیل مانند تختخواب است. آنها وقتی نام فیل را می شنیدند هر کدام گمان میکردند که فیل همان است که تصور کرده اند. فهم و تصور آنها از فیل مختلف و سخنانشان نیز متفاوت بود.

خلاصه ای از شعر این حکایت (از مولوی) :

 

فیل اندر خانه ی تاریک بود

عرضه را آورده بودندش هنود

از برای دیدنش مردم بسی

اندر آن ظلمت همی شد هر کسی

دیدنش با چشم چون ممکن نبود

اندر آن تاریکی اش کف می بسود

آن یکی را کف به خرطوم اوفتاد

گفت همچون ناودانست این نهاد

آن یکی را دست بر گوشش رسید

آن بر او چون بادبیزن شد پدید

آن یکی را کف چو بر پایش بسود

گفت شکل پیل دیدم چون عمود

آن یکی بر پشت او بنهاد دست

گفت خود این پیل چون تختی بدست

همچنین هر یک به جزوی که رسید

فهم آن می کرد هرجا می شنید

از نظرگه گفتشان شد مختلف

آن یکی دالش لقب داد این الف

در کف هر کس اگر شمعی بدی

اختلاف از گفتشان بیرون شدی

چشم حس همچون کف دستست و بس

نیست کف را بر همه او دسترس

به پیر گفتم: حکایت این ناپختگان همان حکایت کوران است. با این تفاوت که چشم دارند و از نعمت بینایی بهره‌مندند، ولی خود را به کوری زده‌اند. خدا نکند که بخواهند با همین چشم کور کار انجام بدهند. کار کردن و دولت اداره کردن چشم می‌خواهد که شما ندارید. آری ناپخته خوب گفت: شورای نگهبان چشم است که اگر نمی‌دید معلوم نبود شما کوران با این حکومت چه می‌کردید!!!