آبرو مهم تر از وظیفه

                                                                                                                                                                                دی وی دی ها کنار هم چیده شده اند، و منتظرند تا عابران غافل برای لحظه ای لذت به اصطلاح گلچینشان کنند. به نگاه چپ چپ به فروشنده رد میشوم و نگران حال انسانی هستم که با دیدن این ها روح لطیف خود را آلوده می کند. میدانستم اگر تذکر هم  دهم فایده ای ندارد. در عین نا امیدی از اثرگذاری، ناگهان به یاد کیوسک پلیس نزدیک میدان افتادم، فاصله اش یک خط عابر پیاده بود. راهم را کج کردم و به سمت 2 افسری که کنار کیوسک ایستاده بودند، رفتم و به یکی از آن ها ماجرا را گفتم و پاسخ او این بود: میدونی اگه من با این لباس برم تذکر بدم مردم چه فکری میکنند، بعدشم حوزه اعمال نفوذ ما  تا سر این میدونه و از این جا به بعد حوزه کلانتری فلانه، شما برو من میرم تدکر میدم. 

آهی کشیدم و به راه خود ادامه دادم، و به زمانی فکر کردم که همین پلیس، جوانی را که امروز از دی وی دی ها خرید، به جرم شرکت در پارتی دستگیر می کند.
داستانی واقعی البته با کمی تخیل.                                                             

بدون عنوان.

خبر به دورترین نقطه جهان برسد
نخواست او به من خسته بی گمان برسد

شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشم خودت
کسی که سهم تو باشد، به دیگران برسد

چه می کنی؟ که اگر او را خواستی یک عمر
به راحتی کسی از راه ناگهان برسد...

رها کنی برود از دلت جدا باشد
به آنکه دوست ترش داشته، به آن برسد

رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند
خبر به دورترین نقطه جهان برسد

گلایه ای نکنی، بغض خویش را بخوری
که هق! هق!... تو مبادا به گوششان برسد

خدا کند که نه...! نفرین نمی کنم... نکند
به او که عاشق او بوده ام زیان برسد

خدا کند فقط این عشق از سرم برود
خدا کند که فقط زود آن زمان برسد